Ah, The Little One – who isn’t The Little One of the house anymore!
From now on I’ll be naming you “Young Lady” instead. Do you like that?

Sweet Young Lady Kita,

Thank you for your kind and thoughtful words . It all starts coming back to me now. There are many more things you don’t know about me, though… Maybe for the better! You’d probably tell The Little One all about it, and if she really is my ‘rincation’, she might start getting into trouble by random acts of mischief… 🙂 Don’t push me, I won’t tell you any more details!

Let me give you some advice. Don’t just believe what people tell you. Find out for yourself and draw your own conclusions. Shouldn’t be too hard for a stubborn Aire Lady as yourself. Oh, and one more thing: there is no such thing as ‘rincation’, ‘reincarnation’ or whatever one desires to call it. I should have found out by now, don’t you think? It’s all in the mind…

Now, if you’ll excuse me, sweet Young Lady, for I have to be going. We have our weekly night out at the eternal playground, you see. I’ll be chasing our mutual beloved French friend Mano, your granduncle Apollo and your granddad Desmond – who have both become close friends of mine – and my old time gang buddy Grobber of the Wild Bunch at the dogpark.

Take good care of my airedale ‘rincation’. I don’t know her at all, but I do like her a lot! 🙂 Take good care of Mum and Dad as well. Hug them more than you’re inclined to. They need it! And most of all: take good care of yourself, Young Lady. You stay in my heart forever.

Grandpa Lennox

Zo, we zijn terug van de hondenspeelwei. Ik was niet in grote doen. Ik heb maar wat aan de kant rondgesloft en lopen snuffelen. Onze airedale heeft zich daarentegen weer eens goed laten gaan. Ik ben er zelf gelijk doodmoe van. We komen de gang in en ik zijg meteen neer op de mat. Kita niet natuurlijk. Wanneer is die haar energie op, zeg? Weet ze dan niet dat het zo meteen hommeles is, als ze niet braaf luistert?

“Kita, hier!” Daar heb je haar weer, hoor: ze is al drie keer de gang uit naar de deur gerend, en telkens moet ze dan natuurlijk terugkomen naar die mat om naast mij te gaan zitten en liggen. Snap dat dan toch, dulle griet! Ik wil ook wel een flinke slok gaan drinken, hoor, maar als jij het nog lang blijft uithangen, komt daar niks van in huis, ook voor mij niet… Hier komen en liggen, zeg ik! Kijk, Baas, naar mij luistert ze beter dan naar jou.

Oké, ze ligt. Nog wat nors grommen en grollen, want ze moet natuurlijk wel altijd het laatste woord hebben, maar goed: dorstlessing komt in zicht. De Baas stapt verder de gang in, maar blikt waarschuwend naar ons: “Blijf!” Doe ik toch altijd? Zij snapt dat nog niet, hoor… Kita, blijf nu gewoon vijf seconden liggen, zodra de deur ginder opengaat, kunnen we ongeremd op onze drinkbakken afstormen. Zie je wel: één, twéé, drié, viér… ééééén… gààn! (Lennox)

Daar gaat ze weer… zucht!

Blijf nu 5 seconden liggen!

En… Go!!

Wat een drukdoenerij toch weer… Allez, vooruit, ze gaan weer eens naar zo’n voetbalmatch kijken. Dat ze die Kita maar meenemen, als die daar wat aan vindt. Mij niet gezien, hoor. In mijn jonge tijd ben ik ook wel eens mee geweest, maar daar vond ik nu eens geen… bal aan, zie! Ze lopen in kleurige pakjes door elkaar heen, naar elkaar schoppend, en soms naar een bal. Kun jij daar stokstijf aan de kant op zitten zien, Kita?

Elke gezonde, jeugdige, dartele hond wil daar toch tussen schieten en mee gaan doen? Ho, dat kan niet, hoor! “Hier! Zit! Koest!” met nog wat vloeken erbij, als je even je enthousiasme wilt tonen. Ik ben ooit eens naar een baseballmatch geweest. Da’s nóg erger! Ze gooien dat balletje treiterachtig in je richting en als je er een beweging naartoe maakt, ben je pas de pineut. Nu ja, Kita zit meer met de Bazin in de kantine dan wat anders, heb ik begrepen.

Korfbal, nog zoiets. Op wandel hier in het park passeren we wel eens aan een korfbalveld en dan blijft de Baas soms staan om wat naar de match te kijken. Daar staat zelfs de helft van het deelnemersveld niets te doen, terwijl de bal in het andere vak is. Man, man, man… Gingen we nu eigenlijk niet naar buiten, omdat ik wat beweging zou hebben, of hoe zit dat? Mijn diepe bas eens laten horen: dat heeft hij niet graag, dan gaan we zo wel weer verder. (Lennox)

Voetbal...

Korfbal - Brilschans... Woef!

Baseball...

Wat is al dat gepiep, zeg! Als mijn oude knoken mij niet bedriegen, is het nog midden in de nacht… Dat moet die Kita zijn in de aangrenzende ruimte. Wat heeft die airedale in godsnaam tekort? Om deze tijd moet je slapen, meisje! Het gepiep is gestopt. Ik vermoed dat ze gewoon in de keuken geplast heeft! Kraak, kraak! Boven mijn hoofd begint het ook te bewegen. Daar komt iemand de trap af. Zo doe je hier geen oog dicht, hé!

Kita mag de gang in. Wie gaat nu in het holst van de nacht een wandelingetje maken? Ze zijn al terug. Veel zal dat klein grut niet meer geplast hebben, denk ik, eens de druk eraf was. Ze moet wel leren om haar plas een hele nacht op te houden, hé! Ik moet toch ook tot ’s ochtends wachten? En zelfs dan gaat de Baas niet altijd meteen met mij buiten. Hij verorbert dikwijls eerst nog op zijn dooie gemakje zijn ontbijt.

Tja, gisteravond zijn we met ons getweeën alleen thuis geweest, zonder de Bazen, en ons Kita heeft toen een ferm been gekregen om zich te amuseren. Wellicht had ze daarna zo’n enorme dorst, dat ze later op de avond nog een forse slok water gedronken heeft. Ik ken dat: in de loop van de nacht kan het dan wel afzien worden… Niet slim, maar als je grote dorst hebt… Ze leert het nog wel. (Lennox)

Aha, eindelijk! De klok lezen kan ik wel niet, maar ik voel aan mijn hoog water dat we flink over tijd zijn met onze namiddagwandeling, dat kan ik je wel vertellen. Kita links aangelijnd en ik rechts, en we kunnen naar buiten. Kijk, de Bazin gaat ook mee. Da’s gek, want normaal loopt ons Kita dan met haar mee. Nu goed, we zien wel. Daar is de haag van het park al. Poot omhoog en… oef, dat lucht op. Kan toch deugd doen, hé.

Nu gaan we niet verder het park in, maar we draaien af naar de huizen op het einde van de straat. Dat doen we anders nooit. De Bazin gaat zowaar met een sleutel naar binnen! Achter de deur klinkt stevig geblaf. Die stem ken ik: da’s Gitte! Ons Kita is al niet meer te houden en Gitte, eens ze uit haar hok is, ook niet. Na een kleine vriendschappelijke begroeting – al zou je het ook een worstelpartij kunnen noemen – is Gitte mee aangelijnd.

Nu loopt Kita met de Bazin mee en Gitte zit links van mij bij de Baas. We zetten er stevig de pas in, richting hondenspeelwei. Na de nodige sanitaire stops voor Gitte zijn we er eindelijk: rennen geblazen! Na enkele spurtjes houd ik het voor bekeken. Dat die twee jonge grietjes maar van jetje geven. Met die gehoorzaamheidsspelletjes heb ik het wel gehad. Ah, maar er zijn snoepjes mee te verdienen? Zeg dat dan toch meteen! Hier, hier! Ik ook! (Lennox)

Lennox op pad met blonde schoonheid...

Zo, we stevenen weer op de hondenspeelwei af. Dat ik dat op mijn oude dag mag meemaken. Al houd ik mij, bij al dat jong geweld daar, wat afzijdig. Van mijn leeftijdgenoten zijn er niet veel meer over, helaas… Hé, wat is dat daar in de verte? Er hangen er twee in elkaar! Druk en luid geblaf: dat klinkt niet echt meer als spelen… Twee van die jonge grietjes zijn elkaars ogen aan het uitkrabben en “haartje pluk” aan het doen, denk ik.

Ik zal maar gauw aan de andere kant wat aan de boord gaan snuffelen. Al lijkt het ergste zo te horen wel weer voorbij. De commotie is trouwens bij de Dames Bazinnen aanzienlijk groter dan… Wel, verrek, ’t is ons Kita die met die schattige choco rasgenoot van mij in de clinch is gegaan! Daar komt ons Kita wat rond me drentelen. “Wat had die, zeg! We hebben anders nooit ruzie!” Tja, meisje, zo gaat dat in ’t leven. Het trekt wel weer bij.

Kijk, daar lopen ze alweer speels naar elkaar toe. Die jonge grietjes, ik zal er nooit het fijne van begrijpen, hé. Van oudere teven trouwens ook niet, en met kleine keffertjes weet ik ook al niet zo goed hoe ik me best gedraag… Geef mij maar een forse reu die zijn tanden laat zien! Ons Kita is blijkbaar al van haar schrik bekomen, en de Bazin ook. De Baas staat er allemaal wat ontspannen bij te glimlachen. Bekijk het maar, ik ga verder rondsnuffelen. (Lennox)

Ons Kita en choco...

... als dikke speelvriendinnetjes.

Die drukdoenerij… Meestal wijst die erop dat ze zo meteen gaan vertrekken. Ik verheug me al op de rust in huis die dan volgt… Ze nemen Kita mee en ik mag dan de keet bewaken. Niet dat ik zo fanatiek waak, hoor, maar het gedacht – hùn gedacht – is alles, hé. “Lennox! Kom je?” Wat nu? Moet ik komen?! Om elf uur ’s morgens, als ze vertrekken en als we vanochtend al uitgebreid uitgelaten zijn? Hier klopt iets niet…

“Komaan, Lennox, we komen te laat!” Oké, oké, ’t is al goed, ik kom al. Wat is dit nu weer voor gekkigheid? En Kita gaat niet mee? Voor één keer blijft die alleen thuis, of wat? Op de achterbank van de auto springen gaat lang niet meer zo vlot als weleer. Voila, ik zit. En nu? Dat ritje komt me vaag bekend voor… Is dat niet de dierenkliniek? Ai, gemengde gevoelens: snoepjes, ja, maar ook nare betastingen en vervelende prikken!

Zo, ’t is achter de rug. Al bij al viel het nog mee. Eén venijnige prik op het laatst, maar ik heb heel wat brokjes toegestopt gekregen. Als je maar genoeg theater maakt, krijg je altijd lekkers. Ver is het niet, want daar zijn we alweer. Hé, Kita, ik ben terug! Moet je nu eens wat weten? Jij moet binnenkort ook, want je gaat mee op reis of zoiets, en dan moet je prikken krijgen. Knap vervelend, hoor! Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. (Lennox)

P.S.: Als ik dat goed gehoord heb, woog ik weer netjes 31,30 kg. Niet slecht, hé, voor een ouwe labrador: na al die jaren nog altijd stabiel op gewicht!

Aha, Baas draait vandaag niet linksaf, verder het park in, maar rechtsaf, in de richting van… de hondenspeelwei! Daar kom ik niet meer zo vaak, maar vandaag heb ik dus prijs. Leuk! Snel mijn drolletje deponeren en hop, daar gaan we. “Ho, ho, Lennox, rustig! Anders sleep je altijd met lange poten achterop en nu trek je vooruit dat het een lieve lust is!” Als ik jou was, zou ik daar dan maar de gepaste conclusies uit trekken, hé, Baas! Welaan, Berchemse roedelmeute: here I come, alive and kicking, stronger than ever!

Daar heb je ons Kita. Die is druk in de weer met een hondje van haar leeftijd dat ik niet ken. O, en daar ligt… euh… shit, hoe heet hij nu ook alweer?!? Ik zou het wel duizend keer zeggen! Kom ik er toch niet op, zeker? Tja, de leeftijd… Die chocola, ook een labrador, is zowat even oud als ik, maar hij legt het wel handig aan boord, moet ik zeggen: hij ligt maar wat te gapen, terwijl zijn Bazin met die van ons rondwandelt. Slim bekeken! En die Spikkel, die wil wel wat rennen, maar ik moet eerst nog de boordjes afsnuffelen.

Zo, ik ben rond. Oei, er zijn er intussen een paar weg, blijkbaar. Ons Kita is nu in de weer met een spierwitte van haar leeftijd: Sammy, als ik me dat goed herinner. Daar heb ik eerder al ‘ns leuk mee gerend. Wil je nog eens? Jawel, hoor! En daar komt Gitte als een dragonder de wei op gestormd. Wat is die groot geworden, zeg! En Sienna, nog een chocolaatje en ook al van de generatie van ons Kita, is er nu ook. Wat ruikt die lekker! Nu ja, je weet wel… Zou ik… Erop…? Op mijn leeftijd? “Lennox!!!” Nee dus. Pff, ik ben toch gecastreerd… (Lennox)