Wat is dat? Wat ligt er op de plant bij de voordeur, beneden aan het trapje?

Kita, sta! Stop! Niet trekken aan die leiband.

Daar heb je ’t weer! Het is interessant om aan te snuffelen en ’t mag weer niet. Wachten dus maar weer… gggrrr. Oké, daar gaan we. En nu heeft ze weer geen tijd. Ik moet volgen. Het is altijd wat. Er ligt nog van dat wit spul. Jippie, we slaan de weg naar de speelwei in. Haha.
Geen valse start vandaag, zal al gaan zitten voor ze ’t zegt. Dat zal wel goed zijn, wedden?

Flinke meid! Mooie zit! Vrij!

Zie je wel! Waaauw! Wel beetje koud aan de pootjes… En rennen, nu! En snuffelen! Ik ben eerst! Het vrouwtje heeft het blinkend doosje mee! Kijk eens aan! Sneeuw, zegt het vrouwtje, een beetje sneeuw! Ze zal een reportage maken, zegt ze! En een filmpje. Ze doet maar, ik speel! Basta!

Wat is dat wit spul?

Het ligt overal...

Even proeven...

Ikke? Onbeleefd?

Nog proeven... smaakt ook.

Was lekker!

Wat valt er nog te beleven?

Wak maken... gggrrr: koud!

Ikke? Nooit nieuwsgierig!! 😉

Gitte en ik

Watte? Naar huis?? GGrrr

Waar is dat konijn?

En mijn – door de sneeuw –  heel nostalgisch vrouwtje vindt dit nog altijd mooi, zegt ze. Voilà, dus ik zet het erbij: De eerste sneeuw…

Mijn leven is er sinds Nieuwjaar echt niet makkelijker op geworden… echt niet! De baasjes kregen van de ondertussen volwassen mensenpuppy van het vrouwtje een nieuw blinkend doosje. De baasjes zijn daar heel blij mee… ikke misschien ietske minder. 😉
Ja, ja, ja: ik snap het niet. Vroeger moest ik vooral stilzitten – nu ook nog wel – maar met dat nieuwe ding moet ik nu plots ook bewegen! Vooral het vrouwtje vindt het blinkende ding erg leuk!

Neem nu zondagmorgen in de speelwei! Er was geen kat, noch konijntjes… en ook geen hondenvriendjes om mee te spelen. Dus liep ik maar wat rond te huppelen, met het vrouwtje – én het blinkende doosje –  achter me aan natuurlijk! Eerst de hele tijd:

Kita, kom hier! Mooi zit. Zit stil!

Klikklok. Dat is wel leuk aan dit blinkend ding: het maakt geluidjes. Ik liep er in ’t begin al straf mee op door naar dat klikklokje te springen! Ben het nu wel beu, dat stilzitten! Foert!

Kita, lopen nu! Bewegen!

Foert, ik doe hier lekker mijn zin. De boom in! Op en neer. Aai, daar is ze weer. Nog eens klimmen? Hoor ik het goed? En anders heeft ze het liever niet? Geen hond die het snapt! Oké, en nu doe ik echt mijn zin!
Al die schors en kleine takjes aan die wilg! Daar moet in deze tijd van het jaar wat aan gebeuren… blinkend ding of niet!

Wat nu weer? Wat zou ik niet leuk vinden moest ik er wat van snappen? Zal eens een oog opentrekken en zien waarover ze het hebben, de baasjes! Iets op dat gekleurd vlak boven dat tokkelding, waar ik niet bij mag. Het beweegt niet zoals onze Moby Dick beneden (goudvis – n.v.d.r.) en ik hoor ook niks. Niet veel aan…

En wat zegt ze nu nog, het vrouwtje? Ze heeft het over een airedale. En zonder mijn naam? Vindt ze het nu grappig of niet? Ze snapt het niet helemaal? Nooit gezien? Wat een gedoe! Zo weet ik ook niks! Mijn mening wordt ook weer niet gevraagd, gggrrrrrr.
Prentje weg en veel getokkel op dat tokkelding. Moet ik toch eens goed bekijken als ze er niet is en naar mijn bench sleuren om mee te spelen. Jammer genoeg mag ik nooit alleen hier blijven.

Ja, zie, daar is het weer! Ben ik dat? En waar mag ik niet binnen? Weer een winkel, zeker? En waarom alleen ik niet? Gitte en Sammy en Sienna en… staan er niet bij!

Neen, Kita, dat ben jij niet! En niet alleen airdedales mogen er niet in, het is daar verboden voor alle honden! Alleen blindegeleidehonden mogen mee met hun baasje (met dank aan onze welingelichte ‘vertaal’bron)… en zo ver ben jij nog niet! Verre van!! 😉

Dus toch discriminatie, ik wist het wel! Grrgrrr, waf! :-S

 
Bron:
This travel blog photo’s source is TravelPod page: A Visit to Taishi Shrine