Als ik braaf ben en het vrouwtje heeft na het eten tijd… als ze dus niet moet gaan tokkelen, hihi… wel dan mag ik soms op haar schoot ‘klimmen’. Dat is niet dikwijls… minder dan ik wel zou willen. 😦
Dan schuift ze haar stoel ver achteruit, van de tafel weg – jammer dan kan ik er niet aan snuffelen… 😉

En dan? Dan mag ik met mijn voorpoten op haar knieën springen. Ja, mijn achterpootjes moeten op de grond blijven… ik ben veel te groot nu om helemaal op schoot te springen.

Natuurlijk geef ik dan veel kusjes aan het vrouwtje en ik leg ook mijn kopje op haar schouder.
Gisteren plikplokte het vrouwtje! Wat een gedoe! 🙂

Altijd jammer als het geknuffel – veel te snel –  stopt!

Kita, gedaan! Terug op de pootjes!

Voilà, daar heb je het al! Wat zeg ik nu net? 😉

Ha, even trekken aan die leiband: de poort van de speelwei is in zicht. Het is niet meer zo warm, dan wil ik spelen!

Kita, hier. Terug!

Had het kunnen weten natuurlijk. Nu duurt het nog langer voor we binnengaan. Gggrrrr. Oef, het vrouwtje doet de poort open. Jaja, ik ga al zitten en ik wacht braaf.

Vrij!

Yesyesyes! Wie is daar? Wie loopt daar naast Truco? Ken ik haar? Ja, kijk, dat is Luna! Luna is een malamute, net zoals Shasta van de mensenpuppy van ’t vrouwtje.
Dat is lang geleden! Snel wat hollen! En maar dollen! En ook rollen! Truco probeert ook mee te doen…

Een lange stok? Ook goed! Leuk!

Wat nu weer? Net terug van de hondenwei, pootjes gewassen en meteen het gareeltje aan? Ben benieuwd!

Ha, we gaan met de auto… Oei, die grote poort ken ik! Aaaiaaai, dat is de grote poort en de garage van de hondenkliniek. Ja zeg, ik weet het: ik heb vanmorgen mijn brokjes niet opgegeten, maar daarom moet ik nog niet naar de groene schorten!

Jawel dus. Eerst op de weegschaal. Zitten, ik weet het, pfff. 23, 200 kg. Oef, mooi op gewicht. Kwestie van de snoepjes niet mis te lopen… En nu moeten we wachten. Ha kijk, een klein lief hondje, 7 maanden! Dat is nog echt een puppybaby! Maar schattig!

En daar!!! Niet te geloven! Een airedale-dame! Een echte! Hallo, mevrouw airedale! Ja, ik weet het: wat een toeval! Zo weinig airedales in dit hondenleven en nu wel twee tegelijk in de wachtkamer van de dierenkliniek. We mogen even dag zeggen van de baasjes. Ha, het vrouwtje plikplokt!

En nu komt de lieve mevrouw met de groene schort. Wat ze doet is niet altijd zo lief, ggrrr. Het gaat allemaal nog: frullen aan mijn oortjes, mijn tandjes laten zien, maar dan begint ze aan mijn buik te voelen, en dat wil ik echt niet! Gggrrr, wafgrrr. De baasjes zijn niet tevreden. De baas pakt me op en zet me op de tafel en ze houden mij allebei vast. Niks geen beweging meer… oké, ik geef me over, ik zit stil. Moet wel hijgen van al dat gedoe. Ook niet goed want de mevrouw hoort mijn hartslag niet met die gekke leiband. Snoetje toe dus.
En wel twee prikken, sapristie! Eén in mijn nek en één in mijn bil! Iiiiefrrrgrrrr.

Vaccins, Kita, vaccins!!

Nu komt hopelijk het leuke stuk! YES!!! Daar zijn ze, de snoepjes! En wel vier! 2 kleintjes en 2 groooote! Zie je wel dat de mevrouw met de groene schort lief is… op ’t einde toch!

Wat zijn geraniums, vrouwtje? Wat gaan we doen?
Niks gareeltje, ook geen leiband… Toch zei ze echt wel: “buiten”. Daar ben ik zeker van, dat woord ken ik. Ah zo, we gaan door de keukendeur naar buiten, naar het terras.
Wat staat hier allemaal? Dat was er een week geleden nog niet.

Kita, af! Dat zijn geraniums. Die ga ik verpotten.

Ja, maar vrouwtje, ik mag toch wel helpen, zeker? Ik snuffel of dit wel allemaal oké is! En ik besnuffel nog meer. Het vrouwtje wordt een beetje zenuwachtig. Ze heeft wel werk, zegt ze, en ander werk dan mij in ’t oog houden… Werk? En ze tokkelt niet? Ze doet iets zwart in een lange bak en dan zet ze er  die geradinges in… Niet tokkelen en toch werk? Snappe wie kan… 😉
Wat is dit hier? Een blad dat uit de muur groeit?

Af! Kita, los! LOS!

Oké, oké, ik zet mijn verkenningstocht verder… Wat nu weer? Volgende week het terras poetsen zonder Kita? Wat gaat ze doen zonder mij?  En waarom zonder mij? 😦

Ha, fans, ’t vrouwtje zegt dat het een lange film wordt met die roze geradinges. Ik heb groene pootjes zegt het vrouwtje… ik ben heel geïnteresseerd, ja… 😉

Dat is nu waarom je niet zal helpen poetsen, zie! Nieuwsgierige in-de-weg-loopster…

Vannacht om half twee deed opa Lennox wel twee keer Waf! Hondenlief toch, zo kan ik niet slapen, hé. Wat heeft die nu toch? Ik geef toe, het is af en toe een beetje raar lawaai buiten en er is een beetje extra licht soms, maar daar moet je toch niet om blaffen? Wie is hier nu luidruchtig, vrouwtje, midden in de nacht?

En nu zijn we op de hondenwei en de baasjes en vrouwtjes praten over vannacht. Tiens, dat lawaai en dat licht? Is dat onweer! Hahaha, en Lennox is daar bang van? Mijn opa Lennox bang? Van zo’n beetje lawaai en licht? Hoe kan nu zoiets?
Het heeft ook heel hard geregend, keihard, want de wei staat onder water! Yihaaaaaa! We splashen er op los… tot het vrouwtje roept dat we niet in die modder mogen. Ah neen? Rap efkes erin!
Het vrouwtje roept en zegt dat ik moet zitten! Ze plikplokt mijn poten… Lang zullen we niet meer blijven, zo gaat dat meestal als het echt leuk wordt… 😉

En dan nu het hele gedoe met de potenwasser, de ‘pawplunger’… Elke poot apart moet in ’t water, in die pot met kietelborstels! Pootjes wassen, noemt het vrouwtje dat. In ’t begin heb ik geprotesteerd… maar dan ken je mijn vrouwtje nog niet. Koppig!!! Dat heeft geen naam. Geen enkele airedale die zo koppig is als mijn vrouwtje!! 😉 Maar ik geef toe: mijn pootjes zijn dan wel lekker proper… en ik mag meteen mee naar boven als ’t vrouwtje gaat tokkelen! 🙂

Kita, zit! Zo’n slijke pootjes gaan we wassen, hé, meisje!

Ja, hoor, vrouwtje! Ik zal heel geduldig mijn pootjes laten wassen. Krijg ik dan een snoepje? 😉

Weer geen andere honden in de wei… Waar is iedereen toch ’s middags? Dus loop ik maar wat rond en speel ik wat met het vrouwtje. Maar ze komt niet als ik haar roep! Ze zit op de tak van die boom, lekker rustig, zegt ze. Wafwaf! Neen, ze blijft zitten. Ze zegt alleen dat ik niet zo veel herrie moet maken. Beetje lopen? Moe worden? pfff, gggrrr. Beetje rondhuppelen dus en eens bij ’t vrouwtje gaan kijken.

Zeg, vrouwtje, ik heb wel honger, hé, het is etenstijd! Zou dit niet lekker zijn? De schapen en koeien bij Mano eten ook die groene sprieten!

Kita! Gras eten??? Kan ook niet veel kwaad, eigenlijk…

Ha, ze zegt niet nee! Ze is een beetje in de war, denk ik. Awel, awel, ze zegt niet: af! En ook niet: los! Oké, eten dus! Valt wel tegen! Ik krijg dat nog niet zo best gebeten… Hoe doen die koeien dat? Blijven proberen…
Vogels? Even gaan kijken…
Toch maar terug proberen, moeilijke groene sprieten! 😉 Gaan we naar huis voor mijn brokjes? Wafwaf!

Kom Kita, volg! We gaan naar huis: je krijgt eten!

Hé? Ze verstaat het? Héhé! Kwispel, kwispel… Waf! 🙂

Oei, wat doet het vrouwtje nu? Een bom-bomvolle kom gft-afval heeft ze in haar handen. Daar gaat ze zeker mee naar buiten, naar die grote, groene lawaai-rol-bak. Natuurlijk draait ze zich nog even om naar Lennox en mij…

Braaf zijn, jongens, ik ben zo terug!

Waarom zegt ze dat toch altijd? Ik ben altijd braaf! 😉 Oh, kijk, er valt iets van de kom! Ohlala, het vrouwtje ziet het niet. Deur toe, vrouwtje weg. Lennox heeft niks gezien? Snel, dat ding pakken en weg wezen… naar mijn knabbelplaatske…
Daar is ze weer, maar ze ziet me niet… hahaha!

Kita? Waar ben je?
Bah, Kita! Wat is dat? Waar haalde je die viezigheid??!! AF!

Gggrr, waarom ziet ze dat nu? Achteruit dus, oren plat. Mooi zitten, helpt misschien wel! Wat zegt ze? Hé, ze weet nog steeds niet wat het is? Gauw even zakje geven! pprrfff, waf! Kijk dan!

En wat is dat??? Een theezakje?? Die viezigheid is thee? En dat eet jij, Kita?

Wat jammer, ze kuist alles op! Toch nog maar eens snuffen of ze niks vergat… 😉 Was heel lekker, ik likkebaard er nog van! Natuurlijk heeft ze weer alles geplikplokt… 😉