Weer geen andere honden in de wei… Waar is iedereen toch ’s middags? Dus loop ik maar wat rond en speel ik wat met het vrouwtje. Maar ze komt niet als ik haar roep! Ze zit op de tak van die boom, lekker rustig, zegt ze. Wafwaf! Neen, ze blijft zitten. Ze zegt alleen dat ik niet zo veel herrie moet maken. Beetje lopen? Moe worden? pfff, gggrrr. Beetje rondhuppelen dus en eens bij ’t vrouwtje gaan kijken.

Zeg, vrouwtje, ik heb wel honger, hé, het is etenstijd! Zou dit niet lekker zijn? De schapen en koeien bij Mano eten ook die groene sprieten!

Kita! Gras eten??? Kan ook niet veel kwaad, eigenlijk…

Ha, ze zegt niet nee! Ze is een beetje in de war, denk ik. Awel, awel, ze zegt niet: af! En ook niet: los! Oké, eten dus! Valt wel tegen! Ik krijg dat nog niet zo best gebeten… Hoe doen die koeien dat? Blijven proberen…
Vogels? Even gaan kijken…
Toch maar terug proberen, moeilijke groene sprieten! 😉 Gaan we naar huis voor mijn brokjes? Wafwaf!

Kom Kita, volg! We gaan naar huis: je krijgt eten!

Hé? Ze verstaat het? Héhé! Kwispel, kwispel… Waf! 🙂