Het vrouwtje praat al een paar dagen over kleur en plikplokken! Nog even en het is te laat, zegt ze. De winter staat voor de deur.
We gaan dus buiten. Zeg, vrouwtje, er staat hier niemand voor de deur, hoor! Zie je wel!
Het vrouwtje zegt dat we een hele fototoot gaan doen bij al die kleuren!

Een fotoshoot, Kita! We gaan veel plaatjes plikplokken!

Dat belooft!… Ik zal dus weer veel moeten zitten en stilzitten en nog meer zitten… en dat allemaal in dat nat! Maar het valt mee, ik mag ook veel snuffelen aan al die blaadjes. Ik raap er ook af en toe één op. Amaai, ik mag zelfs met mijn pootjes in het nat, daar aan de picnictafel. En ze kijkt efkes niet: ik wip op de bank bij de eendjes! Bank is toch al nat, dus het vrouwtje is niet boos. Ik mag er zelfs op gaan zitten! Ik moet gaan zitten voor een bank-plaatje! 😉 Val nu omver!

Er is vanalles te beleven! Boven in die boom, daar hoor ik iets. Ik kan het niet zien. Nee, wachten, vrouwtje, ik blijf nog even kijken! Oké, ik ga mee verder: efkes de berggeit uithangen, hé! Het mag vandaag! Langs het gras naar de fietsostrade. Helemaal ten einde? En nu? Naar waar? Lijkt allebei ver, hoor, vrouwtje… Ik ga er even bij zitten!

Nu naar huis! Ja, hier woon ik! Zie je die rode bloemetjes? Daar mag ik niet van eten of … yep, het vrouwtje wordt heel boos! 😦  Gaan we dan nu naar binnen? 😉 Einde van de plikplokshoot!