Meestal zijn het vrouwtje en ik dikke maatjes, zijn we dikke vriendinnetjes. Maar soms zijn we supergoede vriendinnetjes, echt waar! Dan wil ik helemaal vergeten dat ik naast airedale ook terriër ben en dus af en toe moet koppig zijn! Dat vindt het vrouwtje ongelooflijk leuk en ik ook! Oh ja!!! Echt wel!

Wanneer zijn wij zo’n supervriendinnetjes? Wel, als het vrouwtje heel ver weg is en ze roept me. Nee, nee, ze roept dan niet gewoon Kiiiiiiiiiiitaaaaaaaaaaa! Neen, ze neemt dan dat zwarte fluitje en roept mijn naam in fluitjestaal. Dat gaat zo: tuuuut tuuuut tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut. Dat is Kita in fluitjestaal!

Als ik dat hoor, dan vertrek ik in heel grote looppas, zo snel als mijn pootjes kunnen, naar het vrouwtje… wat ik ook aan ’t doen ben! Spelen of niet, snuffelen of niet… ik vertrek! Altijd! Het vrouwtje is dan hééééél blij en vrolijk als ik zo kom aangestormd. Soms kan ik zelfs niet zo goed remmen, op nat gras. Maar ik eindig altijd netjes voor haar voeten en dan krijg ik een lekker stukje gedroogde kip en een flinke knuffel! En ze zegt dan: flinke Kita, lieve Kita! Zooooo fijn vind ik dat!

Ik heb het speciaal voor het blinkend doosje ook gedaan en heb geduldig gewacht op de kip en de knuffel! Je zal mijn fluitjesnaam wel horen en je moet goed kijken want ik kom van hééééééééééél ver!! 🙂